Οι ηγέτες «κάτω από την Ακρόπολη»…

Γράφει η
Ελένη Καρασαββίδου*

Παρόλο που ο οικονομικός και κοινωνικός ντετερμινισμός στην ιστορία παίζουν πάντοτε τον πρωτεύοντα ρόλο, κάθε περαιτέρω ανάδειξη της κοινωνικής πολυπλοκότητας μπορεί να συμβάλλει σε μία πληρέστερη αντίληψη των πραγμάτων κι άρα μπορεί να επιδράσει θετικά σε κάθε εν δυνάμει στρατηγική καλυτέρευσης ή και ανατροπής φαύλων οικονομικών και κοινωνικών δομών.Εάν, λοιπόν, ένα από τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής αναπαραγωγής είναι η διατήρηση της ιεραρχίας μέσα από μία μεταμφιεσμένη αριστοκρατία που στην ουσία της (και παρά την αύξηση της κοινωνικής κινητικότητας με βάση την δουλειά και τα προσόντα) δεν καταργήθηκε πουθενά και σε κανένα σύστημα από το 1789 και μετά, ένας από τους βασικότερους πυλώνες αυτής της ιεραρχίας υπήρξε και είναι ο βαθιά ριζωμένος (αν και δήθεν καταγγελλόμενος) νεποτισμός. Συχνά η αιτιολόγηση που προβάλλεται από τους κύκλους που τον αναπαράγουν είναι ότι οι γόνοι των «μεγάλων» ή μάλλον των «διαπλεκόμενων οικογενειών» είναι εκ των πραγμάτων φορείς του «κατάλληλου πολιτιστικού κεφαλαίου» που τους καθιστά τους «αξιότερους» εν δυνάμει ταγούς της κοινωνίας. Το επιχείρημα όμως αυτό, κινούμενο μεταξύ γραφικότητας και κυνικότητας, εκχωρώντας την παιδεία και την ικανότητα ουσιαστικά σε μία «κοινωνική κληρονομικότητα» και μόνο, απλά αναδεικνύει του «λόγου το αληθές» περί μίας παραμένουσας «αριστοκρατίας»-μετριο-κρατίας.Όμως, από την άλλη, η κοινωνική αυτή κληρονομικότητα (μικροαστική στην κοσμοαντίληψή της κατά βάση άσχετα από την δήθεν μεγαλοαστική της εκφορά) παρουσιάζει κι ένα άλλο χαρακτηριστικό που την καθιστά συχνά παράγοντα αποτυχίας και όχι επιτυχίας, παράγοντα ακαταλληλότητας (σε όποιον πολιτικό, επιστημονικό ή θεσμικό χώρο εκδηλώνεται) και όχι καταλληλότητας, κάτι σημαντικό αφού αφορά όχι την προσωπική πορεία κάποιου, αλλά του συνόλου της κοινωνίας. Ο Freud στο σύγγραμμα του «Οι Κολασμένοι από την Επιτυχία»-"Those Wrecked by Success"- (και κάθε υπενθύμιση των Κολασμένων της Γης «The Wrecked of the Earth” του Φρανς Φανόν ανοίγει λαμπρό πεδίο σύγκρισης για έναν κόσμο που, επειδή καλύπτει και δεν αντιμετωπίζει την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της, παράγει ίσαμε τώρα αδιέξοδα και όχι λύσεις…) μιλά για μια «απαγορευμένη επιθυμία» των παιδιών (ιδίως υιών) ισχυρών (ή επιτυχημένων) πατεράδων (ή θείων…), «πατρικών φιγούρων» γενικά. Αντλώντας συστηματικά παραδείγματα τόσο από κλινικές περιπτώσεις όσο και από τον «λόγο», την λογοτεχνία, (Macbeth, Rosmersholm κ.ά.), συμπεραίνει ότι σε περίπτωση δικής τους «κοινωνικά αναμενόμενης επιτυχίας», «ψυχολογικά» μια απαγορευμένη ευχή πραγματοποιείται. Η επιθυμία να ξεπεράσεις «τον πατέρα σου», τον «θεσμοθέτη φαλλό» της καταγωγής σου.Η ενοχή που συνοδεύει «υποδόρια» αυτήν την επιθυμία καθώς την «ανεχόσουν» υπήρξε κινητήριος μοχλός όσο ήθελες να ανέβεις σε σχέση με την απόδοση σου (πχ την ρητορική σου). Αλλά όταν στερεωθεί στην πραγματικότητα, τρέπεται μεμιάς σε «εφιαλτικό αντίπαλο», που δεν συμβάλλει στο να αποδώσεις στην πραγματικότητα την ίδια.Όπως ο N. Holland υπενθυμίζει, (Literature and the Brain, ) δέκα χρόνια μετά το αρχικό σύγγραμμα του 1926 ο Freud επιστρέφει στο ζήτημα και μάλιστα, (κάτι που έμμεσα αφορά την Ελληνική πραγματικότητα και την ζημιά που έχουμε υποστεί συλλογικά από την προγονοπληξία), επιστρέφει με αφορμή μια επίσκεψη του στην Ελλάδα. Στο "A Disturbance of Memory on the Acropolis" o Freud νιώθει πως «ό,τι βλέπει ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό». Αναλύοντας τον εαυτό του συμπεραίνει ότι αυτή η αίσθηση από-πραγματοποίησης (derealization [Entfremdungsgef στα Γερμανικά] ήταν μια άμυνα ενάντια σε ένα επίτευγμα (ο Freud στην κορυφή της επιτυχίας στη γη του Οιδίποδα) που φάνταζε απίστευτο για τα στάνταρ του επιχειρηματία πατέρα του. «Να ξεπεράσει κάποιος τον πατέρα του παραμένει απαγορευμένο» γράφει, περιγράφοντας, ίσως, ένα από τα πλέον ισχυρά, αν και μύχια, ανθρωπολογικά ταμπού.Σε μία πολύπλοκη και δυναμικά ρέουσα πραγματικότητα, το να αντιμετωπίσουμε τον Freud σαν έναν ακόμη απόλυτο πατερούλη θα ήταν σημαντικό λάθος. Υπήρξαν, άλλωστε, και σημαντικές εξαιρέσεις. Το να τον παρακάμψουμε όμως εντελώς, κάνοντας ότι δεν γνωρίζουμε (και δεν έχουμε υποστεί) τις τόσες περιπτώσεις παιδιών «λαμπρών» (ή αλλού «διαπλεκόμενων») «προσωπικοτήτων» που καπελώθηκαν από το «εγώ» της πατρικής (κυρίως) φιγούρας και κατείχαν «κληρονομικώ δικαίω» θέσεις-κλειδιά με εξαιρετικά χαμηλή απόδοση, θα ήταν ένα λάθος σημαντικότερο…

Αλίμονο στους πολίτες που εξακολουθούν να επιλέγουν με βάση επίθετα. Αλίμονο στους δήθεν σοβαρούς μηχανισμούς που παραδίδονται σε αυτά. Όμως κι αλίμονο στην κοινωνία που θα ξεπεράσει τα επίθετα όχι για να απελευθερωθεί επιτέλους (κατανέμοντας ευθύνες στους «ανώνυμους» με την έννοια της ανάληψης έργων, με προαπαιτούμενο την παιδευτική ωρίμανση που θα μετατρέψει τους υπηκόους σε πολίτες) αλλά για να επιβάλλει καινούργιους «εύκολους» μανιχαϊστικούς μύθους για μία ακόμη φορά…

* πολιτισμική κοινωνιολόγος

*από το: http://www.elzoni.gr/html/ent/040/ent.12040.asp

Ηρακλής Μαινόμενος του Ευριπίδη

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ

Ηρακλής Μαινόμενος

του Ευριπίδη

Ο Ηρακλής επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο, όπου είχε πάει για φέρει τον Κέρβερο, και ανακαλύπτει ότι η οικογένειά του έχει καταδικαστεί σε θάνατο από τον Λύκο, που βασιλεύει παράνομα στη Θήβα. Θριαμβεύει σκοτώνοντας τον Λύκο, όμως ένθεη μανία, σταλμένη από την Ήρα, τον στρέφει ενάντια στην οικογένειά του. Όταν θα συνειδητοποιήσει ότι, μέσα στην τρέλα του, έχει σκοτώσει τη γυναίκα και τα παιδιά του, ο τραγικός ήρωας θα βυθιστεί στην απελπισία και στην απόγνωση.

Ο "Ηρακλής μαινόμενος", έργο συγκλονιστικό, από τα λιγότερο παιγμένα – αλλά ακριβώς για αυτό το λόγο και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμενόμενα – κείμενα του Ευριπίδη παρουσιάζεται για δεύτερη μόλις φορά από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού στις 5 και 6 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου και στη συνέχεια σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.


Πρόγραμμα καλοκαιρινής περιοδείας

5/8 Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
6/8 Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
12/8 Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων
13/8 Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων
17/8 Θάσος, Αρχαίο Θέατρο
21/8 Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
22/8 Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
26/8 Πρέσπες, Άγιος Αχίλλειος
29/8 Πάτρα, Ρωμαϊκό Ωδείο
2/9 Βριλήσσια, Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη»
5/9 Πειραιάς, Βεάκειο
7/9 Παπάγου, Κηποθέατρο
9/9 Αττικό Άλσος
11/9 Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο
14/9 Ηλιούπολη, Θέατρο Άλσους
16/9 Αιγάλεω, Θέατρο «Αλέξης Μινωτής»
18/9 Γαλάτσι, Άλσος Βεϊκου
22/9 Λάρισα, Κηποθέατρο Αλκαζάρ
25/9 Νέα Σμύρνη, Άλσος Νέας Σμύρνης

Πρώτη παράσταση: 05/08/2011

Τελευταία παράσταση: 25/09/2011

Διαμαρτυρίες ακτιβιστών για απόφαση Ελλάδας να μην επιτρέψει απόπλου πλοίων για Γάζα

Ειδήσεις

Δευτέρα, 04 Ιουλίου 2011

Φωτογραφία AP/Petros Karadjias

Φιλοπαλαιστίνιοι ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι οι ελληνικές αρχές εμπόδισαν τον απόπλου πλοίου που αναμενόταν να αναχωρήσει από ελληνικό λιμάνι με προορισμό τη Λωρίδα της Γάζας όπου και θα επεδίωκε να σπάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό της περιοχής.

Οι ακτιβιστές ανέφεραν ότι το ελληνικό λιμενικό εμπόδισε την Δευτέρα τον απόπλου του πλοίου Ταχρίρ, καθώς ετοιμαζόταν να αναχωρήσει από το λιμάνι της Κρήτης παραβιάζοντας την απαγόρευση απόπλου που έχει επιβάλλει η ελληνική κυβέρνηση στα πλοία του στολίσκου.

Οι ελληνικές αρχές ανακοίνωσαν την απαγόρευση του απόπλου την περασμένη εβδομάδα για τα πλοία που κατευθύνονται στη Γάζα, ενώ συνέλαβε το Σάββατο τον καπετάνιο πλοίου που μετέφερε αμερικανούς ακτιβιστές γιατί αναχώρησε από το λιμάνι χωρίς την σχετική άδεια.

Το πλοίο Ταχρίρ πήρε το όνομα του από την κεντρική πλατεία του Καΐρου η οποία είχε μετατραπεί σε επίκεντρο της εξέγερσης στην Αίγυπτο στις αρχές του χρόνου. Το πλοίο μετέφερε ακτιβιστές από τον Καναδά και άλλες χώρες.

Οι οργανωτές του φιλο-Παλαιστινιακού στολίσκου είχαν σχεδιάσει να στείλουν περίπου δέκα πλοία από την Ελλάδα στη Λωρίδα της Γάζας στα τέλη του περασμένου μήνα, τα οποία θα μετέφεραν εκατοντάδες ακτιβιστές και ανθρωπιστική βοήθεια στους παλαιστίνιους.

http://www.voanews.com/greek/news/gaza-flotilla-2011-7-4-124984634.html

*από το:

H Φωτογραφία της ημέρας